Blog

Artikel Telegraaf

2012-03-02 16:23:37

#categories :

Tekst van het artikel in de Telegraaf van maandag 27 februari 2012. DECAZEVILLE, maandag. Heel Nederland leeft mee met prins Friso en de koninklijke familie. Maar wel in het bijzonder Arno en Ingrid Voogd in het Zuid-Franse Decazeville. Hun zoon Benjamin (16) raakte ten gevolge van een brommerongeluk in coma. Het Nederlandse stel had geen idee of en hoe hij weer zou bijkomen. Dag in dag uit, vier weken lang, zaten ze aan zijn bed. Tot hij zijn ogen opende."Of je nu koningin bent of niet, het is onverdraaglijk je kind zo te zien liggen. Omdat we aanvoelden hoe hij aan het knokken was voor zijn leven, moesten wij instinctief dat ook doen. Die gedachte hield ons op de been. Maar natuurlijk waren we bezorgd: been, bekken, pols en ribben gebroken, een klaplong, een inwendige bloeding, maar bovenal hersenletsel. Benjamin was in levensgevaar; bijna iedere arts die we spraken, benadrukte dat keer op keer. Je wilt niet weten wat er door je heengaat", vertelt Arno Voogd.Roekeloos. De 58-jarige makelaar verhuisde vijf jaar geleden met zijn gezin met vier kinderen naar Frankrijk, vier volwassen kinderen uit eerdere relaties bleven in Nederland. Op de avond van 1 oktober 2011 sloeg het noodlot toe: Benjamin wordt op weg naar huis geschept door een automobilist die in het landelijke gebied roekeloos de bocht aan de verkeerde kant van de weg neemt. De tiener, die ook nog eens aan zijn lot wordt overgelaten, had geen schijn van kans. "Toen de politie bij ons aanbelde, wisten we meteen dat het foute boel was. Benjamin was altijd op tijd thuis. Ze probeerden ons gerust te stellen met de mededeling dat hij was gevallen met zijn brommer. Maar ze reden zo hard met ons naar de plek des onheils, slechts vijf minuutjes bij ons vandaan, dat we wisten: dit was echt heel ernstig…" Ze troffen hun jongste zoon aan op het asfalt. "Ik zie zijn uitdrukkingsloze amandelvormige ogen nog zo voor. En de zwaailichten van ambulances en politie, dat vergeet je nooit meer. We mochten op dat moment ook niet bij hem, hij lag al aan de beademing", vertelt Ingrid (54). Benjamin werd met grote spoed naar het regionale ziekenhuis vervoerd. "Daar kregen we vrij snel te horen dat hij ernstig hersenletsel had opgelopen. Een paar uur later is hij met de traumaheli naar het ziekenhuis in Toulouse gevlogen. Daar mochten we hem voor het eerst zien. Konden we hem even aanraken." Geen arts was optimistisch. "We moesten maar rekening houden met het ergste. De hersendruk was te hoog, maar of het om een specifiek gebied ging, waardoor bijvoorbeeld zijn motoriek was aangetast, of zijn spraakvermogen, dat wisten we niet. Maar het was natuurlijk geen goed teken. We waren zo blij dat hij na ongeveer een week zijn ooglid bewoog, twee millimeter, meer was het echt niet, hoor", herinnert Arno Voogd zich. "Maar het was weer een sprankje hoop." "We spraken voortdurend tegen hem. Haalden herinneringen op, luisterden samen naar muziek. We masseerden ook zijn voeten en lazen voor uit boeken uit zijn kindertijd. Alles, alles hebben we gedaan om te trachten hem te bereiken Acht, negen uur per dag zaten we aan zijn bed. Ingrid heeft zelfs haar baan als ziekenverzorgster opgezegd. We vonden dat Benjamin recht had op communicatie, hij verkeerde al in zo'n isolement. En wellicht werkte het, op een gegeven moment deed hij zijn ogen open en kneep hij even in onze hand." Een maand na zijn noodlottige ongeval mocht Benjamin van de beademing af. "Vlak daarna is hij naar een revalidatiecentrum gegaan, eind januari hebben we hem naar huis gehaald. De fysiotherapeut, de ergotherapeut, de logopedist, we hebben alle zorg aan huis geregeld. En het gaat wonderwel goed met hem." "Ik loop zelfs al een beetje", klinkt uiterst traag maar niet minder enthousiast uit de mond van Benjamin zelf. "Alleen mijn linkerhand wil nog niet zo. Verder voel ik me perfect. Zonder papa en mama had ik het niet gered."  Arno Voogd is trots op zijn zoon. "Gezien de omstandigheden doet hij het zo goed!" Naar aanleiding van zijn ervaringen als ouder heeft hij de website coma-support.com gemaakt. "Er is zo weinig informatie voorhanden. Ik hoop echt dat een ander er iets aan heeft. Misschien de koninklijke familie ook wel. Neem van ons aan dat je er op dat moment echt alleen voor staat."